Bob Dylan - Hard To Handle

True Confessions

In februari 1986 begon Bob Dylan aan een wereldtournee met Tom Petty and the Heartbreakers. Het was van 1978 geleden dat hij zoiets nog eens gedaan had. Hij had trouwens de voorafgaande jaren nauwelijks nog op een podium gestaan.

En het was van de jaren zestig geleden dat hij nog eens samen had gewerkt met een bestaande groep: The Band.

Maar hoe kwam hij terecht bij deze veel jongere mannen, die hun carrière waren begonnen tijdens de punkperiode?
De aanzet voor deze samenwerking vond zijn oorsprong bij het desastreuse optreden van Bob Dylan tijdens Live Aid.


Live Aid

Op 13 juli 1985 vond de grootste popmanifestatie van de vorige eeuw plaats. Op initiatief van grote muil Bob Geldof vonden die dag twee concerten gelijktijdig plaats: eentje in het Wembley stadion in Londen en een tweede in het John F. Kennedy-stadion in Philadelphia. Anderhalf miljard televisiekijkers in 160 landen konden genieten van optredens van zowat iedereen die iets betekende in de jaren tachtig (behalve merkwaardig genoeg Michael Jackosn, Prince en Bruce Springsteen). Led Zeppelin en The Who kwamen eenmalig terug samen. David Bowie deed gelegenheidsduetten met Mick Jagger en Tina Turner, Elvis Costello coverde The Beatles, Madonna deed een gastoptreden bij The Thompson Twins, Bono stelde zich aan en Queen stal de show. Het zestien uur durende spektakel leverde 70 miljoen dollar op voor de slachtoffers van de hongersnood in Afrika.
Jammer genoeg ging op beide plaatsen de finale de mist in. In Wembley deed Paul McCartney's microfoon het niet en Dylan ging af in Philadelphia.

De promotor voor de festiviteiten in Amerika was Bill Graham. Hij had Dylan aangeboden om op te treden samen met Tom Petty and the Heartbreakers. Vermits hij al met een aantal van hen had samengewerkt voor Empire Burlesque, leek het een goede keuze.
Bob had echter zijn twijfels. Hij belde naar Ronnie Wood om raad. Woody vertelde hem gewoon te doen waar hij zin in had. Als Bob dat wou kon hij zelfs meekomen. Tot zijn verbazing ging de zanger op zijn aanbod in. Ronnie bracht zijn collega Keith Richards mee naar de repetities.

Maar het wachten duurde te lang en drank was er in overvloed. Wanneer ze eindelijk het podium konden bestijgen waren ze alledrie behoorlijk aangeschoten. Bovendien werd achter een gordijn vlak achter hen de laatste voorbereidingen getroffen voor het slotlied: 'We Are The World'.
De monitoren waren daarom uitgeschakeld en ze hoorden zichzelf niet spelen.
Dylan zou Dylan niet zijn indien hij zich zou houden aan een afgesproken setlist. De inspiratie van het moment dicteerde hem te openen met 'Blowin’ In The Wind'.
Maar daarna brachten de drie een rammelende versie van 'The Ballad Of Hollis Brown'. De song vertelt het verhaal over een arme boer uit South Dakota die van miserie zijn vrouw en kinderen vermoord en tenslotte de hand aan zichzelf slaat. Niet bepaald een hoopgevende boodschap voor zo een gelegenheid.
Dat inspireerde hem bovendien om op te roepen ook wat over te houden voor de mensen in eigen land die leden onder de economische gebeurtenissen - de boeren bijvoorbeeld, die moeite hadden om hun leningen af te betalen.
De drie sloten hun korte set af met 'When The Ship Comes In'. Alleen Dylan zelf kan begrijpen wat de relevantie is van zijn boodschap: "wacht maar tot ik beroemd zal zijn!"
Ron Wood vatte het goed samen: "We gingen af als een stelletje idioten."

Bob Geldof was woedend over Dylan's oproep. Hij bestempelt de oproep als "laag bij de gronds, onvergefelijk en nationalistisch."




Farm Aid

Maar Willie Nelson nam de uitdaging aan en organiseerde Farm Aid om de noodlijdende Amerikaanse boeren te helpen. Dylan kon niet anders dan er ook op te treden. Deze keer besloot hij echter Graham's advies te volgen en zich te laten bijstaan door Tom Petty en zijn bende. Hij zorgde zelf wel voor wat zwarte zangeressen.

Ze repeteerden een hele week. Daarbij speelden ze van alles: van Hank Williams, Spector, Motown, blues, Tin Pan Alley…. Benmont Tench vertelt: “Hij kent zeker een miljoen nummers, oude delta blues en zo. Wel, ze klinken alsof ze delta blues songs zijn. Soms ben ik niet zeker of het blues nummers zijn of een nieuw arrangement van ‘It’s Alright Ma’.”

Het concert zelf vond plaats op 22 september 1985 in het Memorial Stadium, in Champaign, Illinois.
Dylan bracht er zes nummers met de Heartbreakers, waarvan drie als een duet met Willie Nelson. Drie van de songs waren stevige versies van nummers uit zijn recente LP: 'Clean Cut Kid', ''ll Remember You' en 'Trust Yourself'. De uitzending van de show werd druk bekeken en de reacties van het publiek waren zeer positief.

Dylan was zelf ook onder de indruk van de brede muziekkennis en improvisatietalent van de muzikanten. Omdat de samenwerking zo goed was verlopen werd overeengekomen om samen op tournee te gaan.


True Confessions Far East Tour

Voor zijn terugkeer naar de podia koos Dylan voor de look van een vernieuwde legende, een beetje punkachtig in een mouwloos T-shirt en leren vest, kralen en een oorbel.

De True Confessions Far East Tour with Tom Petty & The Heartbreakers (je hebt een XL T-shirt nodig om zo een naam op te krijgen) ging van start op 5 februari 1986. Begonnen werd met twee concerten in Nieuw Zeeland, dan een reeks in Australië en tenslotte vier optredens in Japan. Alles samen 19 shows op 33 dagen.

Met Tom Petty & The Heartbreakers bracht Dylan vele nieuwe nummers van Empire Burlesque plus nummers uit zijn hele carrière èn ook nog eens heel wat rock 'n' roll covers. Het plan leek te zijn om “de repetities op het podium verder te zetten,” zoals Tom Petty verklapte.
Er werd dan ook begonnen en afgesloten met bluesjams. Er werd ook regelmatig van de setlist afgeweken om niet gerepeteerde nummers te brengen.
Jammer genoeg was het resultaat aanvankelijk alleen maar slordig.

Pas na een aantal shows viel alles stilaan in de plooi.

"Hij laat veel plaats voor inbreng in zijn songs," meent Mike Campbell. "Dat maakt het spontaan. Ze klinken nooit twee keer hetzelfde. Tijdens een show in Australië zouden we 'When the Night Comes Falling From The Sky' spelen, maar hij had daar geen zin in. Hij keek mij aan en riep: 'Je kent de akkoorden voor 'All Along the Watchtower' toch?' We hadden het nooit gerepeteerd. Ik riep: het zijn er maar drie, niet? En hij: 'Ja, kom aan!'
Je weet nooit wat er gaat gebeuren Er kunnen opeens nieuwe songs komen of we doen gewone nummers in een andere toonaard. Het doet mij denken aan een schoolband. Een beetje beter afgewerkt misschien, maar het heeft die losse sfeer, die frisheid en chaos."

Stan Lynch bevestigt: "Ik heb optredens meegemaakt waar iedereen op het einde ergens anders uitkwam. Maar het lijkt wel alsof - op de een of andere perverse manier - hij precies uit die chaos zijn energie haalt."


Op 9 en 10 februari trekt het hele gezelschap in Sydney de studio in om er een nummer op te nemen voor de soundtrack van een film. Petty treedt op als producer en Stevie Nicks van Fleetwood Mac komt meedoen als backingzangeres.
Het werkstuk heet oorspronkelijk 'It's Hell Time, Man!', maar omdat het wordt gebruikt voor de film Band Of The Hand wordt de titel veranderd.



'Band Of The Hand' verschijnt in april April 1986 op single. Het is, met enige voorsprong, zijn beste werk van het hele jaar.
De b-kant is niet van Dylan.


De laatste twee shows in Sydney, op 24 en 25 februari worden opgenomen en gedeeltelijk uitgezonden in de reeks Superstar Concert Series van de Amerikaanse zender Westwood One. De shows worden ook gefilmd en tien nummers zijn te zien in de koopvideo Hard To Handle.
Het hele concert van de eerste avond is ook op bootleg verschenen, als True Confessions For Carol.



Knockin' On Heaven's Door




Just Like A Woman



Witte broodsweken?

Half maart keert Bob Dylan terug naar Los Angeles.

Het verblijf aan de andere kant van de wereld heeft hem de tijd gegeven om wat na te denken over wat hij moet doen. Enkele dagen voor het vertrek, op 31 januari 1986 is Carolyn Dennis, een van zijn zwarte backingzangeressen bevallen van een dochter: Desiree Gabrielle Dennis-Dylan.
Bob is de vader en hij heeft ook het geboortecertificaat getekend. Moeder en vader hebben samen besloten het kind uit de pers te houden om haar een normale jeugd te kunnen geven.
Desiree Gabrielle heeft twee achternamen gekregen, zodat zij op latere leeftijd zelf kan beslissen welke naam zij wil gebruiken. Zij zal later voor Desiree Gabrielle Dylan kiezen en zal geregeld met haar vader samenwerken.

Maar Carolyn is slechts een van zijn vele vaste vriendinnen. Zo is er Carole Childs met wie hij al een tiental jaar een knipperlicht relatie heeft. En onlangs heeft hij kennis gemaakt met Susan Ross.
Ross is de road manager van Jackson Browne, Fleetwood Mac en ELO. Tijdens een feest vertelde ze hem dat ze een film wou schrijven. Hij vroeg haar telefoonnummer om “dat interessante idee eens te bespreken”.
Korte tijd later begonnen ze een verhouding.

Nochtans had hij amper een maand eerder tegen Charles Kaiser van de Boston Review bijna iets onthuld over zijn huwelijkse staat. Wanneer die hem vroeg of hij ooit hertrouwd was, antwoordde Dylan: "Ja, bij wijze van spreken.” En dan, een paar minuten later, “Ja, in feite wel.”
Wanneer Kaiser doorvroeg of hij dan nog steeds getrouwd was met zijn tweede vrouw antwoordde hij ontwijkend: “ik ben niet zeker.”
Pas in 2001 zal Howard Sounes in zijn uitstekende biografie Down the Highway onthullen dat Dylan op dat moment niet getrouwd was, maar dat zijn vriendin Carol Dennis wel al zeven maanden zwanger.

Uiteindelijk besluit hij toch maar te trouwen met de moeder van zijn kind. Het huwelijk wordt op 4 juni 1986 ingezegend, in Los Angeles.

Maar erg gelukkig maakt hem dat niet. Twee dagen later, staat hij ladderzat op het podium van The Forum in Los Angeles, tijdens een Amnesty International benefiet. Zelfs na de show blijft hij doordrinken.


US Summer Tour

Het Amerikaanse luik van de tournee met Tom Petty gaat drie dagen later van start, op 9 juni. De nieuwe mevrouw Dylan staat iedere avond mee op het podium - zonder dat iemand overigens op de hoogte is van haar nieuwe status.

De man zelf kan het blijkbaar allemaal niet schelen. Alleen de dagelijkse covers – drie per show – schijnt hij interessant te vinden. Voor de rest laat hij The Heartbreakers de show stelen.

Die covers variëren sterk. Zo is er 'Across the Borderline', een nummer van Ry Cooder, John Hiatt en Jim Dickinson voor de soundtrack van de film 'The Border'. Daarnaast zijn er ook jaren vijftig songs als
'We Three (My Echo, My Shadow And Me)' van The Ink Spots en 'Lonesome Town' van Ricky Nelson.

In oktober had Dylan al in een interview met Mikal Gilmore verteld dat hij er over dacht een LP vol covers op te nemen. “Sinatra, Peggy Lee… Ik hou van die mensen, maar ik zal je vertellen naar wie ik veel luister de laatste tijd – ik denk er zelfs over één van zijn vroege nummers op te nemen – Bing Crosby. Niemand kan beter zingen dan hij.”

Diezelfde Gilmore was ook getuige bij de repetities in de Zoetrope Studios. Vol weemoed denkt hij terug aan de "inventieve versies van wonderlijke songs die voorbij komen en nooit meer terugkeren." Maar Dylan had hem gewaarschuwd: "Ik weet niet of mensen dit soort dingen van mij willen horen."

"Op een avond, tijdens de repetities deed hij 'I Dreamed I Saw St. Augustine' en dan, met zijn backing zangeressen, 'White Christmas'. Het was fantastisch en iedereen wist het. I sprak er over met Benmont Tench en hij kon er niet genoeg van krijgen. Dat Dylan een song zou brengen waar niet ooit van had gehoord of waarvan niemand verwachtte dat hij hem zou zingen, en daar dan een fantastische versie van brengen.
Maar niemand kon hem overtuigen om dat ook live te doen... "

Zelf de nieuwe plaat, Knocked Out Loaded krijgt haast geen aandacht. Enkel tijdens de eerste en de laatste show brengt hij er één nummer uit.

De tournee eindigt op 6 augustus, na 41 concerten.


Het Europeese Luik van de tournee zou pas in de zomer van 1987 plaatsvinden. En Peerke zat ook toen weer in het publiek.
Maar dat is voor een andere keer.




Across The Borderline