De site real roots café (http://www.realrootscafe.com/) stelt maandelijks een eigen lijstje met opmerkelijke cd's samen. Bovenaan de “Amazing Ten” voor september prijkt Take My Blanket And Go van ene Joe Purdy. Nooit van gehoord. Al snel kwam ik te weten dat de man nochtans al zo'n tiental platen op zijn palmares heeft staan. En bovendien nog in een genre dat mij toch echt wel ligt: alt.country.
Nu komen er natuurlijk elke maand enorme stapels cd's uit. In tijdschriften als Mojo en Uncut kun je elke maand besprekingen lezen van zo'n 200 nieuwe schijfjes. En dat is dan nog maar het tipje van de ijsberg. Want de nieuwste van pakweg Bart Peeters of Kate Ryan zul je daarin niet tegen komen.
Het is dus gewoonweg onmogelijk om nog "alles bij te houden".
Soms verzucht ik wel eens dat het fijn zou zijn als er een jaar of twee niets meer bij zou komen. Dan had ik eindelijk eens wat tijd om dingen die door de mazen van het net zijn geglipt in te halen.
Het lijkt onmogelijk, maar in Amerika is dat ooit echt gebeurd. Op 1 augustus 1942 begon de American Federation of Musicians - de vakbond zeg maar - een staking. Ze protsteerden hiermee tegen de te lage royalties die de grote muziekmaatschappijen hen oplegden. Vanaf middernacht mocht geen enkele muzikant nog meewerken aan de opname van één noot muziek.
In eerste instantie brachten de maatschappijen uit wat ze nog in voorraad hadden. Alle grote namen uit de big band wereld hadden nog snel wat extra opnamen gemaakt in de aanloop naar de staking. Maar na enkele maanden was ook die reserve uitgeput.
Het begrip "back catalogue" bestond toen nog niet, dus na ene tijdje was er niets nieuws meer. Dan werd er uitgekeken naar andere mogelijkheden. Iets waarbij geen muzikanten nodig waren. Alleen maar zang dus: a capella. De vocal groups begonnen aan hun opmars. De zangers die voordien slechts een ondergeschikte rol speelden bij de big bands, kregen daardoor de kans om de voorgrond te komen. Het betekende de doorbraak voor mannen als Bing Crosby, Frank Sinatra en Perry Como.
Na iets meer dan een jaar gingen de kleine maatschappijen overstag. Decca als eerste in september 1943. Capitol Records volgde een maand later. Maar de grote spelers Victor en Columbia hielden het een jaar langer vol, tot 11 november 1944.
Maar tegen dan was het muzieklandschap grondig veranderd. De Big Bands die voor de oorlog de populaire muziek gedomineerd hadden waren afgeschreven. Alle aandacht ging voortaan naar de zanger.
Zou het niet fijn zijn wanneer er nog eens zo een pauze zou worden ingelast?
Anderzijds: moet ik echt alles kennen?
En wat missen we dan allemaal?
Ik zal toch maar eens op zoek gaan naar die plaat van Joe Purdy.
Posts
2 opmerkingen:
Ik heb de behoefte (die toch wel wat artificieel is) om alles te kennen al een tijd opgegeven. Laat ze maar uitbrengen. Ik wacht wel af. Goede muziek blijft goede muziek, ook na tien jaar.
Op de een of andere manier komt het betere werk altijd in mijn richting. En als dat niet zo is, verneem ik het wel van iemand anders, van jou bijvoorbeeld.
Bedankt voor al je doorwrochte en altijd bijzonder interessante teksten.
En toch zou een pauze eens niet slecht zijn, Martin. Want vele mensen haken precies af omdat ze het bos door de bomen niet meer zien. Er komt gewoon veel te veel uit. Zelfs ik volg het sinds eind vorig jaar ook allemaal niet meer op de voet. Je wordt er gewoon compleet moedeloos van. Einde vorig jaar stelde ik mijn laatste lijst op met 'nieuwe releases' (deed ik al zo'n 20 jaar voor mezelf en de laatste jaren ook nog uitgebreider voor mijn platenboer, om die mens ook wat te helpen). Maar ik ben ermee opgehouden. Het is compleet zinloos geworden. En vooral: eindeloos. Op den duur stak ik 2 volle werkdagen in zo'n lijst. Ettelijke duizenden nieuwe cd's verschijnen er iedere maand. Ook dat is een reden waarom ik sinds dit jaar mijn collectie ben beginnen herontdekken, omdat ik niet meer zo persé de behoefte voel om "mee" te willen zijn.
Bovendien: niet alle goede muziek is 10 jaar later nog gemakkelijk vindbaar / verkrijgbaar. Een pauze zou net toelaten om niet meer verkrijgbare dingen opnieuw verkrijgbaar (en betaalbaar) te maken.
Een pauze zou in alle opzichten de popcultuur goed doen en zelfs de platenverkoop stimuleren. Daar ben ik heilig van overtuigd. Ik merk het nu maar al te vaak en te dikwijls in de platenwinkel waar ik ga: men bekijkt de vitrine en men haalt de schouders op. Of in het beste geval komt men binnen, bekijkt men de overvolle rekken eens, en stapt men 5 minuten later alweer doodgemoedereerd buiten.
Een reactie posten